Pierwszym krokiem w ustaleniu, czy Twój pies ma powiększone migdałki jest zbadanie go przez lekarza weterynarii. Weterynarz przeprowadzi badanie fizyczne, aby określić liczbę węzłów chłonnych dotkniętych chorobą i przyczynę powiększenia. Wykona również badania krwi w celu sprawdzenia liczby białych krwinek i funkcji narządów. Weterynarz może również wykonać aspirację cienkoigłową lub biopsję węzła chłonnego, aby lepiej przyjrzeć się tkance.
migdałki gardłowe
Psy mogą wykazywać szereg objawów, gdy cierpią z powodu powiększonych migdałków. Stan ten nie jest rzadki u małych ras i może być oznaką poważniejszej choroby podstawowej. Chociaż wiele psów może doświadczać łagodnych objawów, ważne jest, aby uzyskać właściwą diagnozę i leczenie. Jeśli stan ten będzie się powtarzał lub pogarszał, może to być czas, aby rozważyć tonsurę.
Psy często wykazują gorączkę i obniżony poziom aktywności. Ropa wokół migdałków lub gardła jest kolejnym częstym objawem. Psy mogą również wytwarzać krew w plwocinie, co jest wskaźnikiem infekcji bakteryjnej lub wirusowej. Lekarz weterynarii może zalecić aspirację cienką igłą, aby zbadać tkankę węzła. W niektórych przypadkach lekarz weterynarii może wykonać biopsję w celu ustalenia przyczyny powiększenia węzła.
Migdałki są ważne, ponieważ pomagają psu oddychać i zwalczać infekcje. Chociaż może być trudno zobaczyć migdałki gołym okiem, lekarze mogą użyć specjalnych lusterek i świateł, aby je uwidocznić. W niektórych przypadkach może być również wymagane wykonanie zdjęć rentgenowskich.
Na szczęście większość psów nie jest dotknięta problemem powiększonych migdałków. Jednak u niektórych psów mogą pojawić się alergie, które prowadzą do miejscowego zapalenia w jamie nosowej i kichania. Psy z alergią mogą mieć również swędzącą, podrażnioną skórę. Chociaż alergie u psów są rzadsze niż alergie u ludzi, nadal mogą być niezwykle niekomfortowe dla Twojego psa.
Innym objawem powiększonych migdałków są nawracające infekcje dróg oddechowych. Stan ten może wystąpić w wyniku zakażenia bakteryjnego lub urazu fizycznego. Infekcja może również towarzyszyć obecności guza migdałków.
Obturacyjny bezdech senny
Obturacyjny bezdech senny to stan, w którym gardło ulega częściowemu lub całkowitemu zamknięciu podczas snu. Zakłóca to sen i powoduje niski poziom tlenu we krwi. Z czasem może to spowodować trwałe uszkodzenie płuc. Często występuje u dzieci i psów, szczególnie tych z zespołem Downa.
Obturacyjny bezdech senny może wystąpić z wielu powodów, w tym z powodu otyłości i powiększonych migdałków. Może być również spowodowany schorzeniami endokrynologicznymi i niewydolnością serca. Niektóre objawy zaburzenia obejmują senność i senność w ciągu dnia. Ponadto, zaburzenie to może prowadzić do zwiększonego ryzyka wypadków i komplikacji medycznych.
Obturacyjny bezdech senny to poważne schorzenie, które dotyka około 20 milionów dorosłych w Stanach Zjednoczonych. Powoduje on przerwy w oddychaniu, które trwają do 10 sekund. W ciężkich przypadkach przerwy te mogą występować setki razy w ciągu nocy.
Psy z tym schorzeniem często mają nagromadzoną w gardle tkankę tłuszczową. Psy z nadwagą są szczególnie podatne na obturacyjną apnozę senną. Nadmiar tłuszczu może powodować zapadanie się tkanek miękkich do dróg oddechowych, blokując je. Może to spowodować niedrożność, która może prowadzić do poważnych problemów z oddychaniem, a nawet śmierci.
U dorosłych standardowym leczeniem jest terapia dodatnim ciśnieniem w drogach oddechowych. Polega ona na umieszczeniu maski nosowej lub ustnej na nosie, aby utrzymać drożność dróg oddechowych podczas snu. Maska jest podłączona do maszyny, która pompuje powietrze do dróg oddechowych. Terapia CPAP może wpływać na wzrost twarzy. Jeśli terapia dodatnim ciśnieniem w drogach oddechowych jest nieskuteczna, konieczna może być operacja.
Rozpoznanie przyczyny obturacyjnej aplazji sennej może pomóc w leczeniu problemu. Może poprawić jakość życia i zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia wypadków. Może również obniżyć ryzyko wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego.
Przewlekłe zakażenie Hemophilus influenza
Migdałki to płaty tkanki, które znajdują się wysoko w gardle. Funkcjonują jako filtry, które pomagają usuwać szkodliwe zarazki i utrzymywać równowagę płynów w organizmie. Mogą jednak ulec zapaleniu i zakażeniu przez niektóre bakterie. Jest to znane jako zapalenie migdałków. Najczęściej dotyka dzieci, ale może się zdarzyć również u dorosłych.
W niektórych przypadkach migdałki mogą być również zakażone, a to może powodować kaszel u psa. Kaszel może być gorszy po posiłku lub gdy pies śpi. Zakażenie może również prowadzić do powtarzających się infekcji dróg oddechowych.
Zakażenie CIV może być łagodne lub ciężkie. U zakażonych psów występuje uporczywy kaszel, gęsta wydzielina z nosa i gorączka. Mogą również wystąpić wtórne zakażenia bakteryjne, które prowadzą do cięższych chorób, w tym do zapalenia płuc. Dlatego szczepienie przeciwko CIV jest zalecane u psów, które spędzają dużo czasu w otoczeniu innych psów.
Migdałki odgrywają ważną rolę w pierścieniu Waldeyera, tworząc ochronny pierścień wokół gardła. Znanych jest kilka przyczyn powstawania migdałków. Nie ma jednak powszechnie przyjętych kryteriów diagnostycznych dla przewlekłego zapalenia migdałków.
W większości przypadków antybiotyki stanowią pierwszą linię leczenia. Jeśli antybiotyki nie przynoszą ulgi, konieczne może być wykonanie posiewu bakteryjnego i testów wrażliwości na leki. W niektórych przypadkach pies może wymagać miękkiej diety, aby zapobiec zakażeniu migdałków. Jeśli te zabiegi są nieskuteczne, pies może wymagać zabiegu chirurgicznego.
Pomocna może okazać się adenoidektomia. Zakażone migdałki mogą również działać jako “basen bakterii” w górnych drogach oddechowych. Zakażone migdałki mogą prowadzić do zwiększenia ryzyka wystąpienia problemów z układem oddechowym, takich jak przewlekłe zapalenie ucha środkowego. Chociaż adenoidektomia jest korzystna dla niektórych pacjentów, nie jest ona lekarstwem na przewlekłe zapalenie migdałków.
Obrzęknięte węzły chłonne
Obrzęknięte węzły chłonne i powiększone asteroidy u psa mogą być oznaką zakażenia lub podstawowego problemu zdrowotnego. Powiększone gruczoły mogą mieć również złośliwe powikłanie znane jako zapalenie węzłów chłonnych. Lekarz weterynarii może zidentyfikować te nieprawidłowości podczas rutynowego badania.
Objawy raka węzłów chłonnych mogą przypominać objawy zwykłego przeziębienia lub wirusa. Mogą obejmować gorączkę, dreszcze, brak energii i pocenie się. W niektórych przypadkach może nie być żadnego obrzęku, ale komórki rakowe mogą być nadal obecne.
Węzły chłonne na głowie i szyi były powiększone po obu stronach. Były one bardziej widoczne po lewej stronie. Największa masa miała 5,2 cm średnicy przednio-tylnej. Wywiad i badanie przedmiotowe były poza tym bez zastrzeżeń.
Przed usunięciem migdałków należy wyleczyć zakażenie. Leczenie obejmuje antybiotyki przez dwa do trzech tygodni. Ponadto leki przeciwzapalne mogą złagodzić ból i stan zapalny. W ciężkich przypadkach może być konieczna operacja. Jeśli migdałki nie reagują na antybiotyki lub leki przeciwzapalne, zalecana jest tonsillektomia.
Spuchnięte węzły chłonne i migdałki u psa są objawami infekcji w układzie limfatycznym. Układ limfatyczny pomaga organizmowi zwalczać infekcje poprzez gromadzenie płynu poza krwiobiegiem. Limfa zawiera bakterie, wirusy i materiały odpadowe. Przenosi również składniki odżywcze i tlen do komórek w organizmie. Zawiera również białe krwinki, znane jako limfocyty.
Istnieją dwa główne typy chłoniaków. Chłoniaki pierwotne rozpoczynają się w węzłach chłonnych i rozprzestrzeniają się po całym organizmie. Chłoniaki wtórne pochodzą z innych części ciała i rozprzestrzeniają się do węzłów chłonnych poprzez przerzuty. Chłoniak jest najczęstszą formą raka krwi. Pochodzi z limfocytów i może rozprzestrzeniać się do węzłów chłonnych, śledziony lub szpiku kostnego.
Opcje leczenia
Jeśli Twój pies ma powiększone migdałki, pierwszym krokiem jest konsultacja z lekarzem weterynarii w celu zdiagnozowania i leczenia tego stanu. Lekarz weterynarii przeprowadzi badanie fizyczne, aby sprawdzić, czy węzły chłonne są w stanie zapalnym i czy mają one jakąś podstawową przyczynę. Może on również wykonać badania krwi w celu sprawdzenia funkcji narządów i liczby białych krwinek. W niektórych przypadkach lekarz weterynarii może zastosować aspirat cienką igłą w celu pobrania komórek do badania. Alternatywnie, może on wykonać biopsję węzła chłonnego w celu oceny jego tkanki.
W niektórych przypadkach lekarz weterynarii może zalecić tonsillektomię, czyli usunięcie migdałków. Zabieg ten nie zawsze jest konieczny, ponieważ migdałki psa odgrywają ważną rolę w zwalczaniu infekcji. W wielu przypadkach stan ten ustępuje samoistnie lub ustępuje po podaniu antybiotyków.
W innych przypadkach, powiększone migdałki u psa mogą być spowodowane poważniejszą chorobą, taką jak infekcja bakteryjna. W takich przypadkach lekarz weterynarii może przepisać środki przeciwzapalne lub nawet nasenne, aby złagodzić ból psa. W cięższych przypadkach lekarz może również zalecić chemioterapię.
Powiększony migdałek może również powodować zatkanie nosa. Powiększone migdałki mogą również prowadzić do infekcji ucha, co wymaga dodatkowej opieki. Konieczne może być również założenie rurki do ucha, jeśli migdałki są zainfekowane.
Migdałki mogą być również wynikiem alergii. Twój pies może odczuwać objawy alergii, w tym swędzenie i świszczący oddech. Alergie mogą wywołać zapalenie migdałków.
Podobne tematy
